Jaar van release: 2023
Label: K Scope
Hun eerste volledige release op het label is de opvolger van het debuutalbum ‘Self Aware’ uit 2019 en het akoestische Sister ‘The Other Side’ uit 2021.
Alternatieve rock en hardrock zijn nog lang niet dood, maar je moet wel wat meer graven dan voorheen om nieuwe bands te vinden. Gelukkig zijn er nog genoeg labels die ons nog steeds rockmuziek brengen, zoals Kscope , die vaak naar de progressieve kant neigt, maar ook enkele andere varianten van het genre met zich meebrachten. Een van hun nieuwste aanwinsten is Empyre uit het Verenigd Koninkrijk, die de kloof overbrugt tussen zachtere alternatieve en progressieve rock met het enorme dreunende geluid en de hooks van hardrock. Ze zijn druk bezig geweest tijdens de pandemieperiode, want na hun debuut Self Aware uit 2019 namen ze een akoestische plaat The Other Side op en begonnen ze te werken aan hun tweede album. Dit heeft geresulteerd in Relentless, wat een nog voller geluid met extra lagen brengt en de balans van luchtigere melodieën en grote, dreunende grooves voortzet. Ook Empyre heeft iets eigens en verstaat de kunst van het schrijven van goede nummers. Relentless bevat tien sfeervolle heavy rocknummers met een boeiende opbouw, laverend tussen hardrock en het alternatieve segment.
Het album opent met Henrik’s kenmerkende zang op het titelnummer en we zijn al snel in een episch feest van 4 minuten met Did Coles die ons heerlijk leadgitaarwerk geeft over de solide ritmesectie van Grant Hockley en Elliot Bale. Het titelnummer trapt op een energieke manier af en laat een klein beetje zien van alles wat Empyre te bieden heeft, want na een lichtere akoestische gitaarmelodie, komt het nummer brullend binnen met een zwaardere groove die zich naar buiten uitbreidt in een enorm geluid. Het is duidelijk dat deze jongens hetzelfde geluid proberen vast te leggen als die rockbands die gigantische arena’s hebben gevuld, terwijl ze ook enkele van de rustigere nummers en lagen van hun progrock-collega’s verkennen, en Relentless slaagt erin om groots te klinken zonder de details van elk nummer op te offeren. Het is een interessante mix van rockstijlen die gemakkelijk op elk FM-radiostation had kunnen staan als dit album twintig jaar geleden was uitgebracht, maar ik waardeer dat Empyre hetzelfde geluid vastlegt terwijl het nog steeds fris aanvoelt.
Het is een prachtig nummer om het album mee te openen en een teken van hoe getalenteerd deze jongens zijn. Met ‘Waking Light’ worden we dan weer een heel andere kant opgestuurd.
Soms doen de zware grooves en lichte bluestinten me veel aan Audioslave denken, en er zijn ook schakeringen van Soundgarden op bepaalde punten, maar een hele reeks andere artiesten uit de progressieve en alternatieve rockscene komen ook in je op als je je weg baant door het materiaal. Nummers als “Silence Screaming”, “Road to Nowhere”, en het titelnummer slagen dankzij gedenkwaardige hooks en uitbarstingen van meer speelse instrumentatie en zullen gemakkelijk dagenlang in je hoofd blijven hangen. Maar er zijn er ook een handjevol nummers, die ook bij herhaalde luisterbeurten je steed meer ontdekt en lijkt het dat de nummers door elkaar lopen, zoals bij Empyre probeert orkestratie en andere melodische hoogstandjes.
Hoewel er genoeg te genieten valt aan de instrumentale arrangementen, zal de krachtige zang van Henrik Steenholdt waarschijnlijk nogal wat mensen naar de muziek van Empyre trekken. Steenholdt heeft eeen veelzijdig bereik dat in staat is om enkele extreme variaties te bereiken (luister maar eens hoe hij met zijn stem speelt in het nummer “Parasites”). Er zijn nogal wat momenten waarop zijn optreden vrij dicht bij Chris Cornell klinkt, maar net zo veel die iets anders bieden en Empyre behouden op hun eigen pad. Ook al is dit pas de derde release van de band, Steenholdt heeft al het charisma en de kracht van een zanger die al drie keer zo lang bestaat, en hij weet je te boeien met zowel zachte als meer agressieve benaderingen. Het is ook leuk om een band te vinden die bijna het hele scala aan alternatieve en hardrock weet vast te leggen in zowel hun instrumentale als zang, naadloos bewegend tussen de stijlen uit de jaren 90 en 2000 zonder één specifieke band na te bootsen.
Empyre heeft voor alle soorten rockfans veel te bieden, en hoewel ze uiterlijk misschien niet zo vooruitstrevend zijn als sommige van de andere Kscope- bands, hebben ze toch genoeg variatie en diepgang om interessant te zijn. Hun vermogen om naadloos over te schakelen van alternatieve en hardrockstijlen uit de jaren 90 en 2000 geeft hun voorliefde aan en doen ze toch iets wat momenteel viel bands niet doen. De stadionrock benadering doet me ook enigszins denken aan Kings Of Leon en Disturbed, maar dit album is absoluut meer dan dat. Het opbouwende karakter, de lichte proginvloeden en het melancholischerandje hebben een grote aantrekkingskracht. De elektrische gitaarriffs krijgen geregeld support van semi-akoestische gitaarakkoorden, soms aangedikt met orkestratie, wat zorgt voor een breed en levendig geluid.
Empyre schrijft arena rock op zijn best en ‘Relentless’ is een prachtig album met goed gemaakte nummers die bewijzen dat ze het verdienen om op het grootste podium te staan.
Geef een reactie