Trixter-Hear!
Jaar van Release: 1992
Label: MCA Records
De meeste fans kennen de New Jersey-band Trixter van dat spetterende debuutalbum, met daarop de fanfavorieten ‘One in a Million’ , ‘Line of Fire’ , ‘Give it to me Good’ en ‘Surrender’ . De jongens creëerden eind jaren ’80 nogal wat ophef.Het was allemaal geweldig – MTV, eindeloze tours, een podium delen met de grootste namen uit de industrie…wat een aftrap! Maar goed, ze hebben het absoluut verdiend.
In 1992 bracht Trixer hun tweede album uit, getiteld “Hear!” . Dit album overtrof het uitstekende debuut van Trixter qua songwriting, muzikaliteit en productiekwaliteit. het was onmogelijk voor een nieuwe band om de ’toorn’ van Seattle, of zoals wij die kennen: de grunge-beweging, te overleven. MCA Records liet ze vallen na de release van “Hear!” .
Kun je je indenken dat grunge jaren negentig veel zeer getalenteerde post-Van Halen-bands zoals Trixter maar ook bands als White Lion, Warrant, House of Lords, Tyketto en honderden meer geen kans meer kregen? Het is iets waar je gek van kunt worden! Zou je Edward Van Halen vergelijken met Kurt Cobain? …jeetje, zelfs dit simpele idee kan erbij mij niet in. Nu weer terug naar het album en na een paar luisterbeurten opnieuw kan ik wel concluderen, dat na al die jaren is het nog steeds fenomenaal! Het is hair metal op zijn best in de tijdgeest van de begin jaren 90. De eerste zes nummers, van de opener “Road…” tot “Bloodrock” zijn slechts enkele van de betere nummer in het genre , super rock-’n-roll van zeer hoge kwaliteit!!! Ik bedoel, als je van hair metal houdt, moet je dit een keer luisteren, want het is een van de beste rock-‘n-roll-albums uit die tijd. Ik kan deze vergelijken met Mechanical “Resonance”van Tesla.
We gaan er toch een paar nummers uitdiepen. Rockende nummers als Road of a Thousand Dreams (dat in het begin enorm veel lijkt op Bon Jovi’s “I Believe”) en Bloodrock zijn geweldige melodieuze rock vol hooks, en “ Runaway Train” en “As the Candle Burns” zullen twee van je favoriete ballads kunnen zijn. Mijn persoonlijke favoriet is “Nobody’s Is A Hero” dit is tekstueel, maar ook qua compositie goed in elkaar gezet. Begint meteen al als een uptempo nummer, daarna toewerkend naar een pakkend refrein. Met een zoals dit nummer zou je een duidelijk idee moeten geven waarom deze band op mijn blog staat en waarom ze het waard zijn om te beluisteren. Er zit gewoon nog iets meer in, weet je. Alleen al de definitie van “ondergewaardeerd” . Mijn mening over deze cd was 10 jaar geleden lauw, maar ik heb hem vandaag tevoorschijn gehaald. Als je dit als een teleurstelling herinnert en je hebt het al een jaar of zeven niet meer gehoord, probeer het dan nog eens, ik heb het ervaren dat het beter klinkt dan het in mijn geheugen zat, vandaar de recensie, soms moet je een oude cd even weer uit het stof halen om het opnieuw te waarderen.
Geef een reactie