Bruce Dickinson – The Mandrake Project
Jaar van release: 2024
Label: BMG
Op 11 maart is het zover, Bruce Dickinson, de zanger van de populaire metalact Iron Maiden presenteert zijn nieuw solowerk “The Mandrake Project”. De 65-jarige Engelsman behoeft natuurlijk geen verdere introductie. Bruce is immers sinds eind 1981 de zanger van Iron Maiden en heeft met deze band (met weliswaar een afwezigheid in de periode 1993-1999) alweer 13 albums ingezongen. Het hoe en waarom van het concept van dit zevende soloalbum van de zanger/componist/schermer/piloot is allemaal prima te volgen via het meegeleverde stripboek, daar ga ik verder in deze review niet op in. Ik zal me zoveel mogelijk op de muziek concentreren. Heb dan ook alleen de cd aangeschaft en deze zat op 11 maart in de brievenbus.
Zijn solo-avonturen startte in 1990 naar aanleiding van een muzikaal uitstapje rondom de soundtrack van de vijfde Nightmare On Elm Street-film. De grondvesten van zijn soloband kregen vanaf de tweede soloplaat ‘Balls To Picasso’ vorm. Roy Ramirez, Roy Z, gitarist van Tribe Of Gypsies, werd de muzikale partner van Dickinson. De zanger stopte bij Maiden om zijn sololoopbaan een fikse impuls te geven.
Fans van het solomateriaal van Bruce Dickinson hebben negentien jaar moeten wachten op de opvolger van Tyranny Of Souls (2005). Niet dat het de bedoeling was dat The Mandrake Project zo lang op zich zou laten wachten, maar het album liep fikse vertraging op en arriveert zodoende bijna tien jaar later dan gepland.
The Mandrake Project. Uit het niets? Eigenlijk wel. Iron Maiden is nog steeds een ’tour de force ‘ en Bruce kwam door een kanker aan de tong en het verlies van zijn tweede vrouw door een ongeluk niet verder aan soloprojecten toe. In The Doom Room van Puddle Of Mud drummer Dave Moreno werden zaken opgenomen. Een viertal producers, onder meer Roy Z, Maiden-producer Martin Birch, Kevin Shirley en een tiental engineers, droegen zorg voor de opnames. Het muzikale team van de voorgaande soloplaten keerde ook weer terug.
Bovendien is The Mandrake Project ook het meest ambitieuze project van de zanger tot nu toe. In de muziek zit een thematisch occult en sciencefiction-achtig verhaal. Het nieuwe album handelt over professor Lazarus en dokter Necropolis die de Dood willen oplichten door de doden weer tot leven te wekken. Deze kroniek is door Dickinson zelf bedacht en met behulp van anderen komt dit verhaal terug in een twaalfdelige comic-serie. Veel onderwerpen uit deze serie vinden hun weg terug in de muziek, al is het zeker geen conceptplaat die het hele project beslaat. Allemaal leuk en aardig, maar hoe klinkt de muziek op dit album?
In 10 nummers worden we bijna een uur lang getrakteerd op geweldige muziek van Bruce als ‘storyteller’ met een enorme diepte, power en controle.
Voor The Mandrake Project grijpt Bruce weer terug op dezelfde muzikanten en is het vooral Roy Z die een groot aandeel heeft. In de soloband komen we de volgende bekenden tegen; Roy Ramirez (Roy Z) op gitaar en bas, Mishteria op toetsen en Dave Moreno op drums. Hetzelfde team dat op ‘Tyranny Of Souls’ (2005) te horen was.
Naast het gitaarspel is hij ook verantwoordelijk voor de productie en schreef hij mee aan de muziek. Daarnaast heeft Dickinson naast de zang ook gitaarpartijen aangeleverd.
Bij de eerste luisterbeurten mag het duidelijk zijn dat het lange uitstel het album niet slecht heeft gedaan. Het is een prima en gevarieerde plaat geworden, die muzikaal in het verlengde van The Chemical Wedding (1998) en Tyranny Of Souls (2005) ligt, maar zeker ook zijn eigen gezicht laat zien. Net als op andere platen van Dickinson beweegt hij weg van de sound van Iron Maiden, maar zal zijn herkenbare zang altijd associaties oproepen. Ook is het niet zo dat de muzikale stijl radicaal anders is. Bruce benut vooral de vrijheid om te experimenteren en om andere invloeden te laten horen.
Inspiratie is er in ieder geval genoeg. Elke track heeft bovendien een duidelijke eigen identiteit en klinkt anders dan de andere. Zo zijn er lekkere up-tempo songs als Many Doors Of Hell en Mistress Of Mercy, maar ook lange en epische tracks als Shadow Of The Gods en het bijna tien minuten durende Sonata (Immortal Beloved). Tussendoor valt Afterglow Of Ragnarok op met zijn zware gitaarriffs en zijn krachtige en melodieuze refrein, maar ook het verhaal-achtige Rain On The Graves weet te overtuigen.
Het lange intro van Resurrection Men doet ook even de oren spitsen, maar het is jammer dat de rest van het nummer niet evenveel blijft boeien en dat geldt ook voor Fingers In The Wounds. Eternity Has Failed blijft dat echter wel doen. Deze geweldige track verscheen al eerder (als If Eternity Should Fail) op The Book Of Souls (2015) van Iron Maiden en deze versie verschilt op een paar aanpassingen na niet zo heel veel van de andere.
Uiteindelijk is The Mandrake Project een album waar veel op valt te ontdekken. Bruce Dickinson zingt nog steeds net zo fantastisch als je gewend bent van hem en levert een topprestatie. Daarnaast is de muzikale omlijsting dik in orde en staat het album vol met mooie composities, fijne gitaarsolo’s, interessante zijpaden en een uitgebreid thema. Niet elke track weet vlekkeloos te overtuigen, maar gezamenlijk zorgen ze voor een afwisselende en meer dan plezierige luisterervaring. Het wachten op The Mandrake Project heeft lang geduurd, maar uiteindelijk schotelt Bruce Dickinson wel een plaat voor die zich Het album is deels een vertrouwd geluid, maar kent ook mooie nieuwe elementen in de sound. Het is geen Iron Maiden album, maar een volwaardig goed Dickinson album! kan meten met zijn beste solowerk.