Dokken-Beast From The East Jaar van release: 1988 Label: Elektra Records
Dokkens eerste ‘live’-album Beast From The East markeerde ook het einde van de band. Tegen de tijd dat de plaat in 1988 uitkwam, waren frontman Don Dokken , gitarist George Lynch , drummer Mick Brown en bassist Jeff Pilson hun eigen weg gegaan. Dokken had het jaar ervoor hun meest succesvolle album tot nu toe uitgebracht met Back For The Attack . Daarvoor was de band prominent te zien op A Nightmare On Elm Street , het [toenmalige] vervolg, toen ze het titelnummer “Dream Warriors” lieten concurreren met een cameo van Freddy Krueger in de videoclip. Dokken werd gemanaged door Q Prime – die toen (en nu) werden beschouwd als het belangrijkste rock- en metalmanagementbureau. Deze zorgde ervoor na het succes voor het boeken van de band voor de Amerikaanse Monsters Of Rock -tournee, waar ze werden omlijst door opkomende rockers Kingdom Come , Metallica , Scorpions en headliners Van Halen . Dokken stapte vervolgens op de Aerosmith- tournee die hun tweede adem had gevonden achter Permanent Vacation.
Dokkens onderlinge strijd stond het voortbestaan van de band niet toe. De bandleden kregen een lucratief bedrag aangeboden om een livealbum uit te brengen, opgenomen tijdens hun tournee door Japan, waar Dokken enorm populair was. Wie niet? De persing van Elektra Records in de VS was een cd-versie, waarop “Standing In The Shadows”, “Sleepless Nights” en “Turn On The Action” ontbreken, maar hiervoor zou ik niet de heruitgebrachte versie kopen, als je al in het bezit met het origineel uit 1988.
De Japanse persing Beast From The East werd in zijn geheel uitgebracht; waarschijnlijk omdat ze enorm populair waren in Japan, maar waarschijnlijk ook omdat een ‘live’ dubbel-cd fans meer geld zou kosten en live-opnames tegen die tijd tot het verleden behoorden. Je krijgt alle hits op Beast — “Tooth And Nail”, “Into The Fire”, “It’s Not Love”, “Just Got Lucky”, “Breaking The Chains”, “Alone Again” en “In My Dreams”. Laten we de toevoeging van George Lynch ’s vurige instrumentale “Mr. Scary” niet vergeten, waar hij de kans kreeg om zijn kwaliteiten te tonen.
Geniet nog steeds van “Walk Away” — de studiotrack waarmee het album wordt afgesloten. Het klinkt als een disfunctionele band die uit elkaar gaat, en dat is ook gebeurd, maar misschien was het die disfunctionaliteit die de chemie aanwakkerde die hun reeks geweldige studioplaten in de jaren ’80 voortbracht. Deze liveplaat? Nou, zelfs met al die studiotrucjes is het een ‘beest’.
