Phenomena – Dream Runner

Phenomena – Dream Runner

Jaar van Release: 1987

Label : Arista

Drie jaar na hun warm ontvangen debuutalbum, was het Phenomena-project terug, hoewel deze keer de broers Galley terugkwamen met een grotendeels andere groep muzikanten. Van het debuut verscheen Glenn Hughes opnieuw, maar dit keer alleen met vocalen op drie van de tracks, waarbij John Wetton (Asia), Ray Gillen (Black Sabbath / Badlands) en Max Bacon (GTR) de resterende zeven voor hun rekening namen, terwijl de baswerkzaamheden opnieuw waren behandeld door Neil Murray. Naast Mel Galley op gitaar maakte John Thomas een tweede optreden, hoewel met Murray een deel van de onderschatte Japanse metalband Vow Wow, ook hun gitarist Kyoji Yamamoto meedeed. De drummer Toshihiro Nimmi van die band verleende ook de nodige spandiensten en de rest van de drumpartijen werden overgenomen door Michael Sturgis. De resultaten waren een strakkere set nummers, gegeven de melodieuze rock-touch van Galley en net als bij de heruitgave van het debuut, helpt de sympathieke remix hier echt om dit album te laten ademen op een manier die het origineel misschien niet deed.

“Stop” opent met Gillen die de microfoon bemand en met zijn melodieuze gehuil dat van voren leidt, had dit nummer gemakkelijk van het Europese Final Countdown- album kunnen komen. Hughes heeft de controle over “Surrender”, hoewel het gevoel van de muziek trouw blijft aan het toetsenbordgeluid van Leif Johansen een constante en prominente aanwezigheid op dit album. Iets wat ook geldt voor de ballad  “Did It For Love”, die de enige en uitstekende bijdrage van Wetton is aan het geheel. Hier, en misschien begrijpelijk, verplaatsen we continenten, met meer een Asia-gevoel dan een Europe-gevoel.”Hearts On Fire” biedt een van de grootste meezingers van het album. Met Max  Bacon volgt “Jukebox” dat een meer Amerikaans AOR-gevoel geeft, de opdringerige gitaren van Yamamoto. En Bacon’s tweede bijdrage, de atmosferische “It Must Be Love” heeft bijna het gevoel van een Styx-achtige ballad, omdat het druipt van emotie en leuke kleine geluidseffecten. Persoonlijk is het echter de veel gemiste Gillen die echt schittert, “No Retreat, No Surrender”, “Move-You Lose!” En “Emotion Mama”, niet alleen perfect voor zijn rijke bluesy tonen, maar ook ter illustratie van de breedte van zijn register aan zangcapaciteiten .

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Ondersteund door WordPress | Thema: Baskerville 2 door Anders Noren.

Omhoog ↑