Dio – Strange Highways
Jaar van Release: 1993
Label : Vertigo
Dio’s ‘Strange Highways’ kwam uit eind 1993, op een moment dat de belangstelling voor heavy metal op zijn best minimaal was na de ‘Grunge’- en alternatieve aanval die het muzikale landschap tegen het midden van de jaren negentig had veranderd. Laten we jaren later eens kijken naar dit “verloren” Dio album. Dit is het eerste album nadat Dio in 1992 een voor de tweede keer een uitstapje had gemaakt naar Black Sabbath. We hopen natuurlijk deze invloeden terug te vinden op het Dio vervolg.
We kunnen gerust stellen dat dit album beslist niet in de Dio-reeks van klassiekers als Heaven and Hell van Black Sabbath en de solo-inspanning ‘Holy Diver’ uit de jaren ’80 van de vorige eeuw weerstaat.
Het eerste dat je waarschijnlijk opvalt aan “Strange Highways” is dat het geluid veel griller en gemener is vergeleken met eerdere Dio-inspanningen. Heavy Metal was erg veranderd sinds het vorige album van Dio, 1990’s “Lock up the Wolves”. De belangrijkste verandering voor Dio op dit album is de nieuwe gitarist “Tracy G” in de hoofdrol. “Tracy G” gaf een veel zwaardere toon dan de vorige gitarist “Craig Goldy”. Andere wijzigingen in de line-up beïnvloedden de band van dat moment, met Jeff Pilson op bas. Als oudgediende naast Dio drummer Vinny Appice de veteraan van “Black Sabbath”. Laten we eens kijken naar een aantal specifieke hoogtepunten en dieptepunten.
“Blood From A Stone” is een klassiek Dio-nummer; het bevat de kenmerken van het Dio-geluid. Gierende gitaren rijden langs de stijgende en aangedreven vocalen die altijd een gevoel van drama en onheilspellende gevoelens meegeven. Het basspel is hier vooral van belang, en lijkt volledig in overeenstemming te zijn met Appice achter de drumkit. De bassist “Jeff Pilson” is dan ook absoluut een van de meest onderschatte bassisten in de rockwereld en dit album bevat meesterlijk baswerk. “Hollywood Black” lijkt een waarschuwend verhaal over het leven in Los Angeles en de bijbehorende zoektocht naar roem die zovelen hebben. Het gitaarspel is niet echt een hoogtepunt van dit nummer; de gitaarsolo laat echt de technische beperkingen zien van de toenmalige gitarist “Tracy G”. Het album vertraagt voor het titelnummer, “Strange Highways”. Het lied is erg Sabbatachtig; en het zou op de “Dehumanizer” van Black Sabbath niet hebben misstaan. Nummer heeft niet het juiste niveau, terwijl “Tracy G” een capabale gitarist is, mist hij de echt bijtende zwoelheid en technische eigenschappen van eerdere Dio-collaboraties, zoals Ritchie Blackmore (Rainbow) en natuurlijk Tony Iommi (Black Sabbath, Heaven and Hell). “Bring Down The Rain” verlicht de spanning enigszins ;. het nummer is niet zo zwaar ontstemd en sludgy zoals veel andere nummers op het album. Echter; Dio’s zang lijkt door te gaan met de agressiviteit die het album domineert. Goed nummer. “Jesus Mary And The Holy Ghost” is een snel en groovy gestuurd nummer. Naast de gedateerde effecten op Dio’s zang, is het nummer een mooie toevoeging aan de Dio-catalogus. Dio is altijd comfortabeler met teksten over religie, mythologie en fantasie. “Give Her The Gun” is eigenlijk een van de beste nummers van dit album; Dio’s zang is hier echt uitmuntend en laat de ongerepte elasticiteit zien die we allemaal van hem verwachten.
Het album heeft zeker enkele mindere momenten. “Here’s To You” klinkt bijna als Def Leppard op punten met zijn meezingstempo.en. De ultra masochistische “Pain” is waarschijnlijk het meest agressieve nummer dat Dio ooit als soloartiest heeft opgenomen. Het nummer is naar mijn mening echt een stap in de verkeerde richting. Bovendien lijken de bas en de gitaar te vechten voor dominantie van het lied; en eigenlijk solo beide instrumenten vaak tegelijkertijd. Dio’s vocale prestatie op dit nummer klinken vervormd in vergelijking met de meestal zijdeachtige vloeiende tonen die we van hem verwachten. “Firehead” gaat over een of andere moordenaar die mensen levend lijkt te verbranden. Het nummer is totaal vreemd voor Dio; en het is niet erg sterk in elke betekenis van het woord. het resultaat is een zeer duister en onduidelijk geluid. Slechtste nummer op het album zonder pardon. Het volgende nummer getiteld “Evilution” doet weer denken aan het album “Dehumanizer” van Black Sabbath. Ook tekstueel houd het niet over. Het gebruik van samples is erg misplaatst voor Dio. “One Foot In The Grave” mist een echte stoot; hoewel het een interessant refrein heeft dat wel wat energie en opwinding geeft. De gitaarsolo klinkt hier hetzelfde als op andere nummers; en laat zien dat het grootste probleem van Tracy G is, zijn gebrek aan creativiteit is.
“Strange Highways” is beslist niet “het” Dio album. Echter; het levert wel wat waardevol materiaal op. Het grootste probleem met dit album is de aanpak van het album. Mensen luisteren naar Dio om te horen over draken, ridders, religie en tienerangst. De meeste van die onderwerpen worden hier genegeerd en hij lijkt niet echt te geloven wat hij hier zingt. Er is een reden dat dit album grotendeels is vergeten; het probeerde iets anders dan wat mensen van Dio verwachtten en het werkte niet echt. Alleen voor fans van Dio.
Geef een reactie