Masterplan – Time To Be King
Jaar van release: 2010
Label: AFM Records
In 2003 kwam het prachtige debuut van Masterplan uit. Het was een album met een verfrissende kijk op het power metal-genre. Helaas werd dat niveau nooit meer geëvenaard. Het opvolgende Aeronautics was weliswaar ook dik in orde, maar bevatte toch wat minder knappe songs dan het debuut. Daarna volgde MkII dat helaas meer richting standaard power metal ging. Nog steeds goed spul, maar het verfrissende was er af. Ook had men in Mike DiMeo een zanger die niet kon tippen aan de meester zelf, Jorn Lande. Dat laatste euvel is inmiddels weer verholpen, want zoals bekend is Jorn Lande weer teruggekeerd. En met Time To Be King herleven hierdoor de tijden van het debuut meer dan ooit.Tijdens de luistersessie in Kerkrade werd al duidelijk dat Time To Be King een geslaagd album zou worden. Na meerdere malen de eindversie beluisterd te hebben, ben ik blij dat ik toen gelijk had. Dit is een typisch Masterplan-album geworden met nummers die echt áf klinken. Het geluid is fenomenaal, de nummers ademen door de open productie en elk detail is goed te horen. Vooral de keyboard-arrangementen komen er dit keer erg goed van af. Natuurlijk overheerst het gitaarspel van Roland Grapow weer, maar het geluid van zijn instrument is erg helder gehouden. Dit doet de samenhang tussen de rest van de muzikanten alleen maar ten goede.Voor de omschrijving van de nummers verwijs ik je naar de luistersessie (vind het verslag tussen de columns). Wel is het in deze review zeker het vermelden waard dat de nummers onderling zeer divers zijn. Genoeg snelle krakers en rustige, langzame, maar ook agressieve momenten. De balans is goed gevonden. Noemenswaardig zijn het stampende en catchy Fiddle Of Time, het knap in elkaar stekende Time To Be King en het zeer emotionele The Dark Road. Deze laatste heeft veel weg van een Whitesnake-ballade, iets wat me tijdens de luistersessie niet was opgevallen. Prachtig ingezongen door Jorn, misschien wel het mooiste moment van het album.Tja, Jorn… één van de eisen bij zijn terugkeer was dat er wat meer rekening met de mogelijkheden van zijn stem gehouden diende te worden. Om zijn stembanden te sparen moest er minder gekrijst worden. Maar eerlijk gezegd valt het me niet op dat hij zich nu meer inhoudt. Integendeel, hij zingt doodnormaal de sterren van de hemel en doet me meerdere malen verbazen. Wat een genot toch om zijn stem samen met de sterke muziek van Masterplan te horen. De band is terug met een album dat zich kan meten met het debuut. Die wordt niet evenaard, want daarvoor was de impact van destijds te groot. Dat doet er niet toe, Time To Be King is verplichte aanschaf!
Geef een reactie